Pomorze Zachodnie

Pomorze Zachodnie to rozlegle obszary położone na południe od Bałtyku. Zajmują one obszar ok. 25 tys. km2, od zachodu ograniczony rzeką Odrą, od południa Wielkopolską i Ziemią Lubuską, a od wschodu Pomorzem Gdańskim. Dogodne połączenia komunikacyjne ważniejszych miast regionu z głębią kraju jak również bliskość Berlina i promowe połączenia ze Skandynawią, dobrze rozwinięta baza noclegowa czynią ten niezwykle malowniczy region dostępnym dla turystów polskich i zagranicznych.

Region Pomorza Zachodniego, jest obszarem wyjątkowo atrakcyjnym dla turystów. Urozmaicony krajobraz, bogactwo fauny i flory, czyste powietrze - wszystko to sprawia, że nie tylko pobrzeże Bałtyku z kurortami znanymi w całym kraju daje możliwość pełnego wypoczynku, ale cały region sprzyja uprawianiu różnych form rekreacji i ugości każdego, nawet najwybredniejszego turystę. Czyste wody i lasy sprzyjają uprawianiu turystyki wodnej, pieszej, rowerowej i konnej, a także żeglarstwa i windsurfingu. Rozwijają się świetnie gospodarstwa agroturystyczne, w lasach nie brakuje jagód i grzybów, a w rzekach ryb. Myśliwi po zarejestrowaniu w jednym z wielu kół łowieckich na pewno mile będą wspominać polowania w rozległych kniejach Pomorza.

Krajobraz Wybrzeża urzeka szerokimi, piaszczystymi plażami, rozległymi lasami. Klify i jeziora mierzejowe, nadające piękna rzeźbie terenu to wynik działania lodowca skandynawskiego. Dzięki temu, doskonałe warunki do wypoczynku występują również na Pojezierzach: Słowińskim, Drawskim, Myśliborskim, Wałeckim i Ińskim. Znajduje się tu kilkaset jezior o powierzchni ponad 1 hektara. Żyje tutaj w doskonałych naturalnych warunkach wiele gatunków ptaków wodnych i błotnych jak łabędzie, czaple, dzikie kaczki, gęsi, bociany czy perkozy. Na Wybrzeżu znajdują się również stanowiska orła bielika, który jest jedną z osobliwości Wolińskiego Parku Narodowego. Park zachwyca malowniczym brzegiem klifowym, to tutaj znajduje się rezerwat żubrów i żyje blisko 250 gatunków ptaków. Swoim pierwotnym krajobrazem urzeka również Drawieński Park Narodowy i sama rzeka Drawa, o górskim nurcie, jedna z najatrakcyjniejszych rzek dla turystyki kajakowej.

W Zachodniopomorskiem znajduje się ponadto 6 parków krajobrazowych, 75 rezerwatów, 3 puszcze i ponad 1100 pomników przyrody. Region Pomorza Zachodniego to również bardzo bogata historia. Świadczą o niej zabytki rozsiane po całym obszarze. Żywa jest również tradycja związku regionu z morzem, co daje zresztą wyraz w corocznych imprezach takich jak Wineta, Festiwal Wikingów czy uroczyście obchodzone Dni Morza.

Imprezy cykliczne
Dni Morza, Wineta, Fama, Festiwal Wikingów czy Jarmarki Morskie, to imprezy znane w całej Polsce i zagranicą. Musisz przyjechać tutaj, by poznać niepowtarzalny klimat tych i wielu innych wspaniałych imprez corocznie organizowanych na Pomorzu Zachodnim.

Komunikacja
Komunikacja na Pomorzu Zachodnim należy do najlepszych w kraju. Oprócz tradycyjnych środków komunikacji można odbyć podróż samolotem, promem, wodolotem, czy też przejechać się kolejką wąskotorową lub wypłynąć w morze statkiem.

Kultura i rozrywka
Jeśli po wszystkich przeżytych atrakcjach chcesz ponudzić się - nie licz na to. Za dużo możesz stracić siedząc w domu. Zapraszamy więc - baw się z nami.

źródło: www.tramp.info.pl

Pojezierze Słowińskie

Słowiński Park Narodowy

Powierzchnia Parku wynosi 18797 ha, z czego 6355 ha objęto ochroną ścisłą.

Największą powierzchnię Parku objętą ochroną ścisłą, stanowi tzw. "Mierzeja" (3531 ha) z najbardziej rozległymi w Europie polami ruchomych wydm. Ochroną ścisłą objęto też obszary lęgowe ptaków: "Gackie Lęgi", "Żurnowskie Lęgi", "Gardneńskie Lęgi", "Klukowe Lęgi" oraz Wyspę Kamienną na jeziorze Gardno o powierzchni 0,6 ha ,a także rozległe obszary borów bagiennych i brzeziny bagiennej ("Kluki" i "Bory Torfowe"), największe w Polsce stanowisko maliny moroszki - reliktu polodowcowego ("Moroszka"), fragment starego lasu olsowego "Olszyna", reliktowy las bukowo-dębowy "Klukowe Buki" oraz jezioro Dołgie Małe.
Park położony jest nad Morzem Bałtyckim na środkowym wybrzeżu (Wybrzeżu Słowińskim), między Łebą a Rowami. Obejmuje przybrzeżne jeziora Łebsko - 7140 ha (trzecie co do wielkości jezioro w Polsce) i Gardno - 2468 ha oraz dwa mniejsze (Dołgie Wielkie - 156 ha i Dołgie Małe - 6,3 ha), silnie zawydmioną Mierzeję Łebską oraz pas wybrzeża morskiego po ujście Łupawy. Nad jeziorem Gardno znajduje się wysoko wzniesiony wał morenowy (Rowokół - 115 m n.p.m.), opadający ku wschodowi stromymi zboczami do rzeki Łupawy..

Obecny obszar Parku stanowił dawniej zatokę morską. W wyniku działania fal morskich i wiatru oraz naniesionego piasku, zatoka została oddzielona od morza Mierzeją Gardeńsko-Łebską. W ten sposób powstały bardzo płytkie, muliste, otoczone wysokim szuwarem, budowanym głównie przez trzcinę, oczeret, pałkę wodną i inną roślinność przymorskie jeziora Łebsko i Gardno. Do Łebska uchodzi rzeka Łeba, a do Gardna - Łupawa. Obie wnoszą do jezior znaczne ilości zanieczyszczeń. Jeziora są płytkie (Łebsko max. 6,3 m i średnio 2,6 m oraz Gardno max. 2,6 m, średnio 1,6 m głębokości). Zamulone w szybkim tempie ulegają dalszemu wypłyceniu i zarastaniu.
W ciągu ostatnich 60 lat powierzchnia jeziora Łebsko zmniejszyła się o ok. 400 ha. W wodach jezior często występują masowo pojawy (zakwity) glonów, zwłaszcza sinic i zielenic, co jest przejawem nadmiernej żyzności i złego stanu sanitarnego wód. Charakterystyczne dla obu jezior są okresowe wlewy wód morskich. Dostarczana w ten sposób sól umożliwia życie licznym gatunkom słonolubnych roślin i zwierząt.

W środkowej części Mierzei znajduje się największa atrakcja parku - największe w Europie, wędrujące z prędkością 5 do 30 m rocznie - wydmy, dochodzące do 35m wysokości, z największym polem wydmowym o powierzchni 500 ha.

Miejscami ustępujące od zachodu wydmy odsłaniają cmentarzyska drzew, będące pozostałością po zasypanych piaskiem lasach oraz zarysy dawnych wydm pokrytych glebami kopalnymi. Kształty wydm są nieustabilizowane, ich formy ciągle się zmieniają. Siła wędrujących piasków jest tak wielka, że w zasadzie nie ma dla nich przeszkody, która oparłaby się ich działaniu. Padają więc lasy i bagna, a historia zna również fakt zasypania w XVIII w. całej osady Łączki w okolicach Łeby, której domostwa do dzisiaj nie zostały odwiane. Wysokość Mierzei Łebskiej waha się od 0 do 56 m n.p.m. Najwyższym wzniesieniem jest zalesiona Wydma Czołpińska, na której szczycie znajduje się latarnia morska.

W Parku oznakowano 140 km szlaków turystycznych, poprowadzonych przez najbardziej atrakcyjne tereny. W Łebie, Czołpinie i Rowach są miejsca noclegowe w schroniskach, hotelach, pensjonatach lub w kwaterach prywatnych.
Park reprezentuje duże wartości etnograficzne. Znajdują się tu zabytki kultury materialnej grup etnicznych: Kaszubów i Słowińców, m.in. zabudowania we wsi Kluki, gdzie jeszcze po 1945r. żyło kilka słowińskich rodzin.
Do ważniejszych zabytków zaliczają się także:

· kościół w Gardnej Wielkiej z 1282r. (prawdopodobnie w stylu romańskim) przebudowany w XIXw.
· kościół z 1632r. w Smołdzinie.

Do innych osobliwości okolic parkowych zaliczyć należy górę Rowokół o wysokości 117 m n.p.m. leżącą k. wsi Smołdzino, gdzie mieści się siedziba Parku oraz muzeum przyrodnicze eksponujące florę i faunę Parku. Filie muzeum znajdują się w Rowach i w Rąbce.
Dla upamiętnienia wielowiekowych oporów Słowińców przed germanizacją, nadano Parkowi nazwę Słowiński.
W 1977r. uznany przez UNESCO za rezerwat biosfery, z uwagi na wyjątkowe walory przyrodnicze, w tym obecność unikatowych w skali Europy ruchomych wydm i zachodzące tu procesy eoliczne. Ponadto Słowiński Park Narodowy objęty jest Międzynarodową Konwencją RAMSAR, dotyczącą ochrony siedlisk ptaków wodnych i błotnych.

Wybrzeże Słowińskie - region naturalny w północnej Polsce, stanowiący najniższą, położoną najbliżej brzegu morza część Pobrzeża Koszalińskiego. Ciągnie się wąskim pasem od Sarbinowa na zachodzie po Karwię na wschodzie. Powierzchnia 1123 km kw. Wybrzeże ma charakter wyrównany dzięki działalności fal i przybrzeżnego prądu morskiego. W krajobrazie dominują nadmorskie wydmy oraz bagna i przybrzeżne jeziora, oddalone od morza wałami mierzejowymi. Należą do nich: Łebsko, Gardno, Jamno (22,4 km kw.), Bukowo (17,5 km kw.) i Wiecko (10,59 km kw.). Największe obszary bagienne otaczają jeziora Łebsko i Jamno oraz występują w dolinach rzek: Grabowej, Łeby i Piaśnicy (Bielawskie Błota).
Region raczej słabo zaludniony, z kilkoma portami rybackimi zlokalizowanymi w ujściach rzek: Łeba nad Łebą, Ustka nad Słupią, Darłowo nad Wieprzą.
Liczne kąpieliska i ośrodki wypoczynkowe.
W środkowej części regionu utworzono Słowiński Park Narodowy.

Źródło: www.slowinskipn.pl

Pojezierze Drawskie

Pojezierze Drawskie położone jest w środkowej części Pomorza Środkowego. Od południowego zachodu graniczy z Pojezierzem Myśliborskim, od południa z Pojezierzem Wałeckim, od wschodu z Pojezierzem Bytowskim, od północy linią rozgraniczenia są głębokie doliny rzek: Dębnicy i Parsęty. Rzeźba terenu została ukształtowana przez lodowiec około 10-12 tys. lat temu, którego pozostałościami są: wały moreny czołowej w północnej i środkowej części ze wzniesieniami dochodzącymi do 223 m n.p.m., liczne jary, głazy narzutowe, jeziora rynnowe, pagórki, oczka wodne, torfowiska i bagna. Najwyższe wzniesienia to: Czarnkowie, Wola Góra, Kukówka, Skotna Góra, Spyczyna Góra, Sarnki i Lisica.

Najcenniejszym elementem polodowcowego krajobrazu Pojezierza Drawskiego są bezsprzecznie jeziora. Znajduje się tu ponad 250 jezior o powierzchni powyżej 1 hektara. Aby chronić niezwykłe walory przyrodnicze tej ziemi, w centralnej części pojezierza utworzono Drawski Park Krajobrazowy. Powstał on na terenie gmin: Barwice, Czaplinek, Ostrowice, Połczyn Zdrój, Borne Sulinowo i Złocieniec. Swoim zasięgiem obejmuje obszar o powierzchni 41 430 ha i otuliny 22 212 ha. Ponad 10% jego powierzchni zajmują jeziora. Tkwią one częstokroć w głębokich, malowniczych dolinach o zboczach rozdartych jarami i wąwozami. W rejonie wzniesień morenowych mają swe źródła liczne rzeki, których górne biegi mają charakter górskich potoków. Ponadto powstało 11 rezerwatów przyrody i 3 obszary chronionego krajobrazu: "Pojezierze Drawskie", "Jeziora Szczecineckie" i "Okolice Kalisza Pomorskiego". Największą rzeką jest Drawa wypływająca z Jeziora Krzywego w okolicach Połczyna Zdroju - w Dolinie Pięciu Jezior. Łączy m.in. jeziora: Prosino, Żerdno, Drawsko, Krosino, Lubie, Dubie, tworząc jeden z najciekawszych wodnych szlaków turystycznych. Przepływa przez kompleks leśny Puszczy Drawskiej, miejscami rozlewa się na znacznych obszarach. Główne dopływy: Korytnica, Płociczna (lewe), Mierzęcka Struga (prawy). Ponadto rzeki Gwda (dopływ Noteci) i Piława (dopływ Gwdy). Rzekami tymi odbywają się spływy kajakowe. Najpiękniejsze, pod względem krajobrazowym, tereny parku położone są na południowy wschód od Połczyna Zdroju, z tzw. Szwajcarią Połczyńską obejmującą dolinę górnej Drawy.

Jezioro Drawsko

Pomost nad Jeziorem
Najważniejszym elementem polodowcowego krajobrazu są jednak jeziora. To niewątpliwie największa atrakcja tego terenu. Różnią się między sobą genezą powstania, wielkością i kształtem mis jeziornych. Do największych należą jeziora rynnowe: Drawsko (największe i najgłębsze na pojezierzu i drugie co do głębokości w Polsce - pow. 1872 ha i max głębokość 83 m), Lubie, Pile, Siecino, Komorze, Dołgie, Wilczkowo i Trzesiecko. Jeziora te mają urozmaiconą linię brzegową, z półwyspami, licznymi wysepkami i czystą wodą. Szczególnie rozwiniętą linię, o dł. 76 km, posiada jezioro Drawsko, na którym położona jest wyspa Bielawa o pow. 89,5 ha. Jeziora moreny dennej czołowej cechują znaczne powierzchnie i stosunkowo niewielka głębokość. Należą do nich: Wielimie, Wierzchowo i Radacz. W głębokich dolinkach osadzone są jeziora wytopiskowe o owalnych kształtach i małych powierzchniach. Wśród jezior, najbardziej cennych przyrodniczo, są jeziora lobeliowe, oligotroficzne, ze stanowiskami reliktowej roślinności, m.in. lobelii wodnej, np. jeziora: Kąpka, Kaleńskie, Leśniówek, Rakowo. Prócz nurkowania, pojezierze jest wspaniałym miejscem do uprawiania wszelkich form aktywnego wypoczynku: pieszej, rowerowej, konnej, kajakowej oraz żeglarstwa. Sprzyjają temu liczne szlaki turystyczne: 9 pieszych, 14 rowerowych, 9 ścieżek przyrodniczych oraz dobrze rozwinięta baza turystyczna.

Źródło: www.jeziorodrawsko.com

Pojezierze Myśliborskie

Pojezierze Myśliborskie to piękny rejon turystyczny, którego stolicą jest miasto powiatowe Myślibórz. W okolicach miasta znajduje się około 100 jezior różnej wielkości, a na całym pojezierzu ciągnącym się w kierunku zachodnim aż po brzegi Odry, ku wschodowi zaś aż do doliny górnej Płoni, jest ich ponad 500. Pojezierze Myśliborskie stanowi dość wąski, równoleżnikowy garb pomiędzy równinami: Wełtyńską i Pyrzycko-Stargardzką na północy oraz Gorzowską na południu.

Krajobraz okolic Myśliborza tworzą niewysokie morenowe wzgórza, między którymi kryją się zbiorniki polodowcowych jezior. Wzniesienia często są pokryte lasami i poprzecinane drobnymi strumieniami łączącymi poszczególne jeziora, co stwarza szczególne warunki do turystyki wodnej. Nie brak tu również i innych elementów ważnych dla ruchu krajoznawczego. Na terenach tych spotkać można liczne słowiańskie wsie z dawnymi zabytkami, osady wczasowo-wypoczynkowe i duże kompleksy leśne.

Myślibórz to stolica "krainy 100 jezior". Przebywając w tej okolicy należy przeto poznać inne pobliskie jeziora - poza jeziorem Myśliborskim. Do większych zaliczane jest jezioro Lubie, położone koło wsi Głazów. W jego pobliżu znajduje się jezioro Czółnowskie, a dalej ku północy urocze jezioro Chłop składające się z dwu wielkich basenów. Nad brzegiem jeziora Chłop - stary las (rezerwat ).

W kierunku na zachód od miasta, wart zwrócić uwagę na jezioro Golenicko-Dobropolskie (wąska rynna o długości 4 km ). W Golenicach liczne liczne zabytki (dwór, park, kościół), a przy wsi dobrze zachowane grodzisko.

Na wschód od Myśliborza leży ciekawa wieś Renice (zakład wychowawczy, park, jezioro, lasy renickie), a dalej Nowogródek Pomorski, dawne średniowieczne miasteczko o dobrze zachowanej zabudowie, Od tej osady (kiedyś miała ona duże znaczenie) wywodzi się nazwa jednej z myśliborskich bram miejskich.

Na południe od miasta rozpoczyna się Puszcza Barlinecka, która sięga daleko aż po Gorzów, a na wscvhodzie łączy się z Puszczą Drawską i Nadnotecką.

Najważniejsze miasta Pojezierza Myśliborskiego to:
Myślibórz, Lipiany, Barlinek, Pełczyce, Choszczno, Trzcińsko Zdrój, Chojna, Moryń, Cedynia, Siekierki.

Źródło: http://euroszkola33.webpark.pl

Pojezierze Wałeckie

Pojezierze Wałeckie położone jest pomiędzy Równiną Drawską (na zachodzie) a doliną Gwdy (na wschodzie), zajmuje obszar około 20 tys. km2. Krajobraz ukształtowany w znacznej mierze przez ustępujący lądolód urozmaica kilka równoległych do siebie wałów, związanych ze starszymi od pomorskiej fazami ostatniego zlodowacenia. Obszar wznosi się maksymalnie do 207 m n.p.m. Liczne jeziora (z największym Bytyńskim liczącym 877 ha), lasy, bogactwo flory i fauny decydują o rekreacyjno-wypoczynkowym charakterze regionu. Dziesiątki jezior rozrzuconych w niekończących się lasach uchodzi za najczystsze i najbardziej zasobne w ryby. Jest to zupełnie unikalna oaza ciszy i prawdziwy raj dla wędkarzy.
Ziemia Wałecka przechodziła burzliwe dzieje. We wczesnym średniowieczu znalazła się pod władzą Mieszka I. Przejściowo, od końca XIII w. do połowy XIV w. panowała tu Brandenburgia, później kilkadziesiąt lat książęta zachodniopomorscy, po czym ponownie przeszła pod panowanie polskich władców. W XVIII w. znalazła się w granicach państwa pruskiego, a po ostatniej wojnie w granicach państwa polskiego.
Spacerując i podziwiając przyrodę możemy się natknąć na potężne umocnienia i liczne żelazobetonowe schrony będące pozostałością po II wojnie światowej. I chociaż ze śladami ostatniej wojny spotkamy się na tej ziemi bardzo często, ich historia sięga znacznie dalej, o czym świadczy wiele zabytkowych kościołów, pałacy i innych niepowtarzalnych budowli. Wielkim bogactwem regionu są czyste rzeki i jeziora. Szczególnie atrakcyjny turystycznie jest ciąg jezior rynnowych od Raduńskiego poprzez Strączno-Nakielno po jezioro Betyń Wielki. Wschodnią część Pojezierza porastają rozległe kompleksy leśne. W skład tego rejonu wchodzi malowniczy zespół jezior Zdbiczno-Dobre oraz dolina rzeki Rurzyca, która tworzy ciąg jezior rynnowych połączonych krótkimi odcinkami rzeki. Z uwagi na urozmaiconą rzeźbę terenu, dużą liczbę jezior, bogactwo lasów, a także sąsiedztwo Wału Pomorskiego, teren ten stanowi I stopień atrakcyjności turystycznej.
W drzewostanie Pojezierza Wałeckiego; dominuje sosna, na lepszych glebach rosną świerki. Z gatunków liściastych najczęściej zwarte partie lasów tworzy buk, zwłaszcza nad jeziorami. Inne częściej występujące gatunki to brzoza, dąb, jesion, olsza czarna. Warte wzmianki są liczne zbiorowiska roślin torfowych, w których pojawiają się: żurawina błotna, bagno zwyczajne, modrzewica zwyczajna, kruszczyk błotny, łużanka alpejska, skalnica torfowa i inne. W wałeckich lasach żyją jelenie, daniele, dziki, sarny, zające a także lisy, kuny leśne i wiewiórki. Z rzadszych zwierząt spotkać można restytuowane stada żubrów, muflonów i łosi; rozprzestrzeniły się tu także bobry. Z bogatego świata spotykanych tu ptaków warto wymienić łabędzie, jastrzębie, sokoły wędrowne, myszołowy, żurawie, bociany białe i czarne, bażanty i kuropatwy, orły bieliki, puchacze i rybołowy. Osobliwością ornitologiczną są spotykane nad jeziorem Betyń tracze nurogęsi. Większość wód Pojezierza Wałeckiego obfituje w różne gatunki ryb, m.in. pstrągi, węgorze, sandacze, szczupaki, karpie, sielawy i trocie. Z gadów i płazów spotykane są m.in. żmije, zaskrońce, padalce.
Na Ziemi Wałeckiej znajduje się pięć miast, z których każde ma swoje osobliwości - Wałcz, Człopa, Jastrowie, Mirosławiec i Tuczno.
Będąc w Wałczu warto zwiedzić: Muzeum Ziemi Wałeckiej, "Ateny Wałeckie" - jedną z najstarszych w Polsce szkół średnich, założoną przez Jezuitów w 1662 r.
Człopa - leży w dolinie rzeczki Cieszynki przy ważnym szlaku drogowym Kostrzyn - Gdańsk. Ze wszystkich stron otoczona jest lasami i posiada walory wypoczynkowe pozwalające zatrzymać się tu na dłużej. Często odwiedzana jest przez turystów pieszych i rowerowych.
W Tucznie należy odwiedzić: zamek budowany od XIV - XVIIII w. przez ród Wedlów Tuczyńskich, osobliwy gotycki kościół z XIV w. z barokowym wyposażeniem i tajemniczą kryptą.
Jastrowie - leżące na tzw. drodze marchijskiej słynęło od średniowiecza z jarmarków końskich i bydlęcych, a w XVII i XVIII w. z licznych procesów czarownic.
W Mirosławcu - niewiele pozostało śladów przeszłości, ale warto je odwiedzić, bowiem w jego pobliżu rozciągają się malownicze doliny strumieni Korytnicy i Stawnicy, a w przeszłości jego specjalnością handlową była owcza wełna, miód i... gęsie pióra do pisania. Odwiedzając Ziemię Wałecką koniecznie należy wstąpić do Skrzatusza, by obejrzeć barokowy kościół NMP z bogatym wyposażeniem zbudowany w latach 1687-94

źródło: www.wedka.pl

Pojezierze Ińskie

Warunki geograficzne Ińskiego Parku Krajobrazowego
Budowa geologiczna

Pojezierze Ińskie w swej obecnej postaci zostało ukształtowane mniej więcej 10 tysięcy lat temu. Wtedy to na obszar obecnej Polski północnej sięgał lodowiec skandynawski, który topiąc się powoli i cofając ku północy rzeźbił przykryte jego ogromnym ciałem tereny. Okres ten nazywany jest zlodowaceniem bałtyckim. Wody z topniejących lodów przepływając pomiędzy wielkimi ilościami przyniesionego z północy rozdrobnionego materiału skalnego uformowały podziwiane przez nas dzisiaj wzgórza, doliny i równiny. W strefie czołowej lodowiec usypał z przemieszanych żwirów, piasków, odłamów i bloków skalnych, a także pyłów, iłów i glin wysokie pagóry o znacznych wysokościach względnych i stromych stokach - moreny czołowe. Na Pojezierzu Ińskim strefa wzgórz moreny czołowej tworzy charakterystyczny łuk o szerokości 6 - 12 km, w którym wyróżnić można kilka dominujących nad okolicą zgrupowań wzgórz.

Pomiędzy jeziorami Ińskim i Dłuskim położone są najwyższe na Pojezierzu Ińskim wzniesienia wśród nich Głowacz (180 m npm) - najwyższy punkt w regionie.

W strefie tej występują obok wzgórz morenowych kemy. Charakteryzują się bardzo stromymi stokami i falistymi partiami wierzchołkowymi. Stoki wzgórz osiągają do 50 m wysokości względnej, a ich nachylenie przekracza z reguły 10%. Pagóry kemowe zgrupowane są głównie na północnych brzegach jeziora Ińskiego, koło Linówka i Kóz Pomorskich.

Moreny denne ukształtowane zostały przez wycofujący się lodowiec bez dłuższych faz postojowych, w czasie których formowane były moreny czołowe.

W krajobrazie moreny dennej na Pojezierzu Ińskim dominują płaskie, faliste wzgórza. Na terenie tym wyróżnić można również ozy, polodowcowe formy przypominające sztucznie usypane wały.

W krajobrazie otuliny Ińskiego Parku Krajobrazowego ozy można oglądać pomiędzy Dobrzanami, Mosiną, Sulinem, a jeziorem Sierakowskim.

Trzeci typ krajobrazu wyróżniony na Pojezierzu Ińskim obejmuje strefę sandru, która rozciąga się po wschodniej stronie łuku moren. Jest to równinny obszar zbudowany z pisków i żwirów o dużej przepuszczalności, wypłukanych i wyrównanych przez wody na przedpolu lodowca.

Na Pojezierzu Ińskim sandry występują na wschód od Ińska, przechodząc w rozległy sandr Drawy.

Wody powierzchniowe

O niepowtarzalności krajobrazu Pojezierza Ińskiego oprócz niezwykle ciekawie ukształtowanej powierzchni terenu decydują w dużej mierze wody, występujące tu w postaci dużych, małych i zupełnie niewielkich jezior, oczek wodnych, bagien, torfowisk oraz rzek i strumieni. Wody na naszym terenie, tak jak i rzeźba, są pochodzenia lodowcowego.

Ogromne masy wody z topniejącego lądolodu ukształtowały wąskie a głębokie doliny - rynny glacjalne, dając początek wielu jeziorom i rzekom. Najbardziej rozpowszechnionym na Pojezierzu Ińskim typem jezior są właśnie jeziora rynnowe, charakteryzujące się wydłużonym kształtem, stromymi brzegami i znaczną głębokością. Jeziora rynnowe występują najczęściej w postaci ciągów ułożonych wzdłuż rynny glacjalnej. Rynny takie na obszarze moren czołowych tworzą doliny ostro wcięte pomiędzy morenowe wzgórza. Zbocza są bardzo strome, a szerokość dolin niewielka. Na obszarze moren dennych i sandru doliny rynnowe "łagodnieją", rozszerzają się i stają się mniej strome.

Największym zbiornikiem Pojezierza Ińskiego położonym w północnej części otuliny Ińskiego Parku Krajobrazowego jest jezioro Woświn. Jezioro to jest typowym jeziorem rynnowym, rozlanym w szerokiej rynnie glacjalnej na obszarze moreny dennej. Akwen ten ma powierzchnię 8.1 km2 i maksymalną głębokość 30 m.

W tej samej rynnie glacjalnej położone jest jezioro Dłusko. Leży ono na południowy - wschód od Woświnu pomiędzy najwyższymi wzniesieniami Pojezierza Ińskiego. Przy jego południowo - zachodnim brzegu położony jest Głowacz - najwyższe wzniesienie Pojezierza Ińskiego. Po drugiej stronie jeziora wznosi się na wysokość 169 m npm Sokal. Podążając dalej na południe wzdłuż tej samej rynny glacjalnej napotykamy najbardziej znane jezioro Pojezierza Ińskiego - jezioro Ińskie. Jest to drugi co do wielkości akwen w regionie - o powierzchni 6.1 km2 - jednocześnie najgłębszy - o głębokości 41 m - i najczystszy.

Źródło: www.zlocieniec.gawex.pl